Zgodnie z przedstawionymi analizami wodór cieszył się w 2021 r. bezprecedensowym wsparciem politycznym. Czego przejawem było opublikowanie na całym świecie szeregu krajowych strategii dekarbonizacji wodoru. Jednak żaden region nie był bardziej zaangażowany w te wysiłki niż Unia Europejska która przygotowała strategię wodorową dla swoich państw członkowskich, a wiele innych państw regionu stworzyło podobne mapy drogowe. Mapy te zapewniają dziesięcioletnią ścieżkę do rozwoju i wykorzystania niskoemisyjnego wodoru na szeroką skalę jako środka do osiągnięcia głębokiej dekarbonizacji w szeregu sektorach gospodarki.
S&P Global Platts Analytics szeroko modelował podaż i popyt na wodór w 10 krajach Europy (E10- Niemcy, Austria, Szwajcaria, Włochy, Holandia, Belgia, Francja, Wielka Brytania, Portugalia i Hiszpania) do roku 2050. Na podstawie analizy wskazano, że wodór może zapewnić 7,5% redukcję emisji CO2 do 2050 r. — nawet przy konserwatywnym scenariuszu rozwoju. Jest to istotne, ponieważ wodór może pomóc w dekarbonizacji trudnych sektorów takich jak np. hutnictwo. Oprócz redukcji emisji, popyt na paliwa kopalne zmniejszył się o 517 000 ekwiwalentu baryłki ropy naftowej dziennie (boe/d) do 2050 r., wzrosło natomiast zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych o 813 000 boe/d.
Należy jednak zauważyć, że zapotrzebowanie na gaz ziemny wzrośnie średnio o 80 000 boe/d (mniej niż 1% całkowitego zapotrzebowania na gaz ziemny w E10) w pierwszej dekadzie prognozy. Wynika to ze zwiększonego zapotrzebowania na wodór wytwarzany z paliw kopalnych z wychwytywaniem, utylizacją i składowaniem dwutlenku węgla (CCUS). Zapotrzebowanie na gaz spadnie, gdy produkcja wodoru przesunie się z paliw kopalnych na wodór wytwarzany ze źródeł odnawialnych. To uzależnienie od gazu w pierwszej dekadzie prognozy powoduje również stosunkowo powolny spadek emisji CO2 w krajach E10. Emisje zaczynają się znacząco zmniejszać, począwszy od lat 30. XXI wieku, gdy niskoemisyjny wodór zastąpi wodór pozyskiwany z paliw kopalnych (szary wodór).